Giresun’un Yavuzkemal Beldesi’nde unutulmaya yüz tutan zanaatların başında gelen demircilik, bir asrı geride bırakan aile ocağında hâlâ yaşamaya devam ediyor. Patan kardeşler, babalarından miras kalan ve yaklaşık 100 yıldır aynı kor ile yanan ocakta, el emeğiyle demiri yeniden şekillendirerek mesleği ayakta tutuyor.
62 yaşındaki Mehmet Patan, demirciliğe çocuk yaşta babasının yanında çırak olarak başladığını belirterek, “Babamın yanında başladım, yaşım 62 oldu hâlâ devam ediyorum. Beni babam yetiştirdi ama biz yeni çırak yetiştiremedik. Kendi çocuklarımıza da öğretemedik; herkes eğitim ya da farklı meslekler nedeniyle kendi yoluna gitti. Yeni çırak olmayınca bu zanaat da yok olmaya yüz tuttu” dedi.
Patan, dükkânda babalarından kalan yaklaşık bir asırlık körük ve el aletlerini bugün bile kullandıklarını söyleyerek, “Babamızın yaptığı çekiçler, örsler ve pek çok araç gereç hâlâ elimizde. Keşke devredecek bir çırak olsaydı ama yok. Biz de bu emekle yoğrulmuş mirası yaşatmaya çalışıyoruz” ifadelerini kullandı.
“Fabrikasyon üretime yenik düştük”
73 yaşındaki ağabey Bilal Patan ise genç yaşta gurbete gittiğini, emekli olduktan sonra baba ocağına dönerek mesleğe yeniden sarıldığını belirtti. Patan, “Mesleği babamızdan öğrendik. Ben yıllarca gurbette çalıştım, kardeşim ocağı ayakta tuttu. Emekli olup köye dönünce yeniden aynı örsün başına geçtim. Çırak olmayınca çıraklık kısmını bile yaşımıza rağmen biz yapmak zorunda kalıyoruz” dedi.
Fabrikasyon ürünlerin geleneksel zanaatları zor durumda bıraktığını anlatan Patan, şunları söyledi:
“Bir asırlık örs, el yapımı çekiçler ve babadan kalan körükle bu işi sürdürüyoruz ama bizden sonra bu vadi bu sesi duyamayacak. El emeği aletlere talep azaldı, fabrikasyon ürünler piyasayı ele geçirdi. Ancak fabrikasyon hiçbir alet bizim ateşte dövüp su vererek şekillendirdiğimiz demir kadar sağlam olmuyor.”
